Nsawam, 1 oktober

Lieve allemaal,

Afgelopen week zat ik op een ochtend heerlijk op de veranda met mijn kopje koffie, terwijl alles in het OTC al in actie is, en realiseerde me dat ik geen idee heb wat er in de wereld gebeurt. Misschien is er een nieuwe orkaan, nieuw kabinet of weer een moord gepleegd in Oosterwolde. Dit is zo’n andere wereld, zonder krant, televisie, radio en dat geldt voor iedereen, dus het komt ook niet ter sprake. Merk ook  dat ik het niet mis. Het leven kabbelt hier, op zijn Afrikaans, heel rustig door. En dan lijkt het net vakantie, maar het is geen vakantieland merkte ik wel bij de huisbezoeken.

Afgelopen week ben ik mee geweest op huisbezoek in het dorp. De bedoeling van deze huisbezoeken is om kinderen in de thuissituatie te zien en ook om het dorp in te gaan, rond te vragen en zo eventuele gehandicapte kinderen op te sporen. Zo waren ze 2 week geleden via via naar een huisje gestuurd, waar een jongen van 11 woonde. Deze jongen had een jaar geleden bij een val een dwarslaesie opgelopen. En vanaf dat moment bracht de jongen de meeste tijd door liggend op de grond en had daardoor overal wonden. OTC heeft er toen voor gezorgd dat deze jongen werd opgenomen en dat er goede aandacht is voor de wonden. Afgelopen week gingen we eerst bij de jongen langs in het ziekenhuis en daarna bij de moeder. Dit was allemaal zo triest en armoedig. Er is met de moeder besproken dat de jongen met haar kan worden opgenomen in OTC, daar kunnen de wonden worden verzorgd en kan hij onderwijs volgen. Want deze jongen was natuurlijk ook al een jaar niet naar school geweest. Gelukkig heeft de moeder wat kunnen regelen voor de andere kinderen en is de jongen nu opgenomen. Zo zijn we druk bezig geweest om te kijken naar een rolstoel en matras. Binnen de mogelijkheden hier redelijk gelukt…..

Ook bij een andere jongen geweest omdat de fysiotherapeut zich grote zorgen maakt over de thuissituatie van de jongen. Het schijnt dat als de moeder gaat werken ze hem regelmatig opsluit en dan is hij alleen. Waren zeker geen frisse omstandigheden. Maar hoe kun je dit oplossen? Deze kinderen staan echt onderaan de ladder van de samenleving in Ghana.

Ook meegelopen op de afdeling waar de kinderen met hun moeders zijn opgenomen. Dit zijn vooral kinderen met klompvoetjes, iets wat in Ghana veel voorkomt en betreft vaak ook meerdere gezinsleden. Waarom dit nu hier meer voorkomt dan bijvoorbeeld in Nederland is mij nog niet duidelijk. Voor deze aandoening hebben ze een goed lopend behandelprotocol waar ook weer een grotere organisatie achter zit die de materialen verstrekt. De behandeling bestaat uit gipsen, operatief verlengen van de achillespees en daarna krijgen de kinderen Dennis-Brown-Shoes. Dat zijn schoenen die constant zorgen voor een goede stand en tot ca 4 -jarige leeftijd ’s nachts nog worden gedragen. Dit klinkt allemaal prima. Maar zodra gipsen, operatie en schoenen zijn geregeld, moeten de moeders en kinderen na ontslag wel aandacht aan de voeten blijven besteden. En daar gaat het regelmatig mis. De schoenen worden niet meer gedragen er wordt niet geoefend en de afwijkende stand komt terug. Zo moet er dus regelmatig nog een operatie worden gedaan en hoe ouder de kinderen zijn, des te moeilijker is de voet te corrigeren.

Gelukkig gebeuren er ook leuke dingen. Zo heb ik er af en toe nog moeite mee om de mensen uit elkaar te houden, want wees eerlijk, ze hebben allemaal zwart haar, (alle mannen hetzelfde kapsel) donkere ogen en een donkere huid. De eerste dag focuste ik me op de kleding: ik zou meelopen met Gloria en die had een jurk aan met gekleurde rondjes. Dat ging goed, voor 1 dag. Toen had ze weer wat anders aan……Zo had ik deze week ook geen gas om te koken. Oh, zeggen ze, dan moet je bij John zijn. Okay John, die ken ik niet. Daar kwam hij aan. Ik denk gelijk: goed onthouden: bruin/rode polo , want die gaat me helpen. Dus even later zie ik iemand lopen met zo’n shirt, ik er achter aan, mis, was de loodgieter. Maar ’s middags zag ik hem weer: nee, weer mis, weer de loodgieter. Gelukkig heb ik inmiddels weer gas.

Zo was ik vrijdagmiddag even in de werkplaats. Iemand vroeg heel enthousiast hoe het nu met me ging ? en vroeg toen, herken je me nog ? Ik voelde al nattigheid. Hij had me opgehaald van het vliegtuig. Ohhhh, ja maar toen was ik zo moe. Ik moet nu snel andere ezelsbruggetjes bedenken…..

En zo komt er een ritme in het leventje hier. Vroeg op, vanwege de warmte en ’s avonds vroeg naar bed, i.v.m. vermoeidheid door de warmte. En in het weekend, de was en boodschappen doen en wat omrommelen. Gisteren nogmaals naar de markt geweest samen met de Japanse fysiotherapeut die hier ook werkt. Zij woont en werkt hier al 2 jaar en weet blindelings de weg tussen alle kraampjes. Voor iemand met mijn/geen oriëntatie-gevoel is dit de uitdaging voor de volgende keer.

Ik heb wat foto’s toegevoegd van de markt.

Dit was het weer voor deze keer. Hoop dat jullie met plezier mijn verslag lezen. Als je iets wil weten kun je op de site reageren of mij gewoon een mailtje sturen. Hoop dat we elkaar hier volgende week weer tegenkomen !

Liefs van Marieke