Nsawam, 15 oktober

Hoop dat jullie door mijn brieven een beetje een indruk krijgen van hoe het is om hier te leven en te werken.

En wat heb ik de afgelopen week beleefd.

Vorige week op zaterdag met de trotro, samen met mijn huisgenootje en iemand van de werkplaats weer naar de grote shopping-mall geweest. Eerst met z’n zessen in een taxi-tje naar het centrum van Nsawam. Toen had ik het al warm. En toen in de bus. Hij was gelijk vol. Dus we konden vertrekken. Voor in de bus stond een man gewoon eten te verkopen voor onderweg. Mijn buurvrouw scoorde door het raampje voor vertrek nog snel een homp brood en daar gingen we. Het leek een voorspoedige rit te worden. Niet ver voor Accra moest hij even stoppen om iemand er uit te laten, en toen viel de schuifdeur er bijna uit. Hij hing nog aan 1 moer bovenin. Met wat handige mannen en gereedschap was het na een tijdje opgelost. Wij waren de enigen die hier wat om moesten lachen. De andere passagiers bleven kalm en stil zitten. En daar gingen we weer. Even later stopte hij weer voor een groepje mensen. Wij keken elkaar aan, daar was toch geen plek voor? Nu begreep ik waar die krukjes voor waren die voorin gestapeld stonden. Snel werden ze uitgedeeld en zo was het gangpad ook gevuld. Gelukkig stapten die mensen eerder uit dan wij…….ik zag het al voor me, wij zaten namelijk helemaal achterin.

En zo zat ik te denken, wat mag hier allemaal wel, dat niet in Nederland mag. Dat is een heleboel: rijden zo hard als je wilt, rechts inhalen, lekker spelen met je claxon, nooit voorrang geven (en dus ook niet krijgen), nooit stoppen voor voetgangers, lekker niet voor een APK gaan, afval op de grond gooien, stoppen op de snelweg, wild plassen, slapen op het werk, heel veel met je telefoon spelen op het werk, lekker niets rapporteren, lekker te laat komen, je vooral niet druk maken……..

Maar nu weer even wat over het werk, want daar was ik voor gekomen. Afgelopen maandag heb ik de hele dag meegedraaid op de poli voor voornamelijk volwassenen. En dat was zo interessant. Vooral ook aardig wat amputatie-patiënten gezien. Dus ik heb me even kunnen uitleven op het stompzwachtelen. Altijd leuk! Het schijnt zo te zijn, dat als een jong persoon een onderbeenamputatie heeft, de maten worden opgenomen en hij over een paar week zijn prothese kan ophalen. Niks geen opname. Prothese aandoen en lopen. En ik moet eerlijk zeggen, de soort protheses die zij hier gebruiken (en wij vroeger hadden) zijn best prima. Ook kwam een kindje van ca 7 jaar met klompvoeten. Het probleem was: de schoenen waren te klein. Geen wonder, hij was in 2015 voor het laatst geweest. Deze jongen komt uit een ‘klompvoet-familie’. Alle kinderen en de vader hebben klompvoeten. En een mevrouw die haar bovenarm had gebroken, 2 jaar geleden en naar de Traditional Healer was geweest. Ze kwam toch maar even langs, want de botstukken zwabberden alle kanten open dat deed toch wel pijn. En zo blijf je je verbazen.

Zo zijn er leuke, mooie, maar ook minder mooie confrontaties met het leven hier in Ghana. Wat ik nog steeds erg aangrijpend vind, zijn sommige verhalen over de kinderen van de kinderafdeling. Zo heb ik laatst geschreven over een jongetje en over de woon/leefomstandigheden van de moeder.

Vandaag het verhaal van Gifty. Zij is 7 jaar en verblijft al ca 2 jaar Bij OTC. Zij heeft Cerebral palsy vanaf de geboorte. Zij werd gevonden door een Community Health Nurse in een speciekuip op de veranda, in de zon, alleen, afgezonderd van de andere familieleden. Het was een oude, vieze speciekuip, die geknapt was door de druk van haar knieën. Ze vonden haar naakt, sterk vervuild en in haar eigen urine En ze was zo verschrikkelijk mager/ondervoed. Haar lichaam had gewoon de vorm van de kuip aangenomen. Haar moeder is 35 jaar en er zijn 8 kinderen in het gezin van verschillende vaders. Gifty haar vader is overleden. De moeder verkoopt langs de weg water en sinaasappels en als ze geluk heeft verdient ze daarmee ca 10-15 euro per maand. Ook de andere kinderen waren ondervoed, slecht gekleed en gingen ook niet meer naar school a.g.v. de financiële situatie Dit verhaal is zo gruwelijk, en ik kreeg er rillingen van toen ik dat hoorde. Want ik zie een lieve, vrolijke, aanhalige en ook een ondeugende Gifty. Maar dit is wel haar verhaal. En zo zijn er meer kinderen in Ghana. Ik heb dan ook heel veel respect voor degene die deze kinderen opneemt en dagelijks voor ze zorgt zoals hier in het OTC. Maar hoe haar toekomst er uit ziet………naar huis zal zeker niet gaan.

Niet echt een leuk verhaal om mee af te sluiten, maar dit is wel de realiteit hier.

Ik hoop dat het goed gaat met alle lezers van mijn brieven.

Veel liefs en warme groetjes!

Marieke