marieke-in-ghana-2017.reismee.nl

Week 5

Nsawam, 22 oktober

Super bedankt voor jullie reacties op de site! Ik verheug me er elke keer op om ze te lezen, want daardoor weet ik ook een beetje hoe de brieven overkomen en hebben we weer even contact met elkaar.

En zo zijn er al weer 5 week voorbij, wat betekent dat ik op de helft ben. Toen ik vertrok zag ik wel een beetje op tegen de lengte van 10 weken, maar ik ben blij dat ik hiervoor gekozen heb. Het duurt gewoon 2-3 week om een beetje door te hebben hoe alles hier werkt. Dan komt er wat rust en dat geeft ruimte om ideeën te ontwikkelen en tot uitvoering te brengen. Ik krijg hier de kans om heel veel te zien en te beleven, maar wil ook graag iets bijdragen. Voel me enorm bevoorrecht om dit mee te mogen maken en geniet ook enorm van de mensen en het leven hier. Maar de afgelopen week was ik de hele week alleen maar op het werk geweest en op het OTC terrein en dan denk je, is dit nu leuk ? Maar vandaag (21 oktober) een heel stuk door het dorp gelopen en naar de markt geweest. En dan ervaar ik gelukkig weer dat ik in Ghana ben, met zijn kraampjes, geluiden, kleuren, vriendelijke mensen en warmte en hoe fijn het is om hier te zijn.! Maar natuurlijk mis ik jullie ook! Maar het mooie van vertrekken is, dat je weet dat je ook weer thuiskomt !

De vorige keer had ik al wat verteld over protheses. Wat natuurlijk interessant is hier, welke kleur hebben ze, als ze zijn afgewerkt. Meestal lukt het een kleur te vinden die overeenkomt met het andere been. Maar soms gaat het anders. Bij een mevrouw zou die ochtend de prothese worden afgewerkt, dus vol spanning wachtte ze af. En ja, hij werd gebracht, alleen……….de tenen en voorvoet waren nog wit. De verf was op ! Dus mevrouw was niet blij. Even later kwamen ze weer de prothese ophalen. Ik vroeg nog: de verf was toch op ? Nou, ze hadden nog een busje gevonden. Vol spanning wachtte mevrouw weer af. En ’s middags: ja, daar kwam hij weer! Maar deze keer met een super donkerbruine glimmende voorvoet en tenen, zelfs de nagels. Het leek wel pure chocola ! En veel donkerder dan de rest van de prothese en mw haar gezonde been. Gelukkig is het allemaal uiteindelijk wel goed gekomen en is mw tevreden naar huis gegaan, maar was wel grappig.

Deze week ben ik de hele week op de groep amputatiepatenten. Ik begin ze nu beter te kennen en dat geeft ruimte voor gesprekken. De meeste zijn jongemannen die door een verkeersongeluk of bedrijfsongeluk hun been hebben verloren. Maar in het gesprek werd al snel duidelijk dat ze veel meer verloren hebben. Zo vertelde Prince, dat door een bedrijfsongeluk zijn been moest worden geamputeerd. Zijn vrouw wilde toen niet bij hem blijven. Ook is hij nu zijn baan kwijt en zijn inkomen en zijn toekomst is volledig veranderd. Hij heeft een dochtertje van 4, die nu bij zijn vader woont. Hij kan niet terug naar zijn oude baan, wil zich graag laten omscholen, maar waar moet hij dat van betalen. In zo’n gesprek, merk je hoe veel mogelijkheden en voorzieningen we hier hebben. En in Ghana hangt aan alles een prijskaartje, die voor sommige mensen al snel te hoog is.

Maar Ghana doet zijn best. Zo ging ik afgelopen zaterdag naar een reservaat waar wild te zien zou zijn. Bij de ingang werden we al begroet door een hele familie apen. Dus dat leek hoopvol! Wij vonden het gelijk al leuk, de apen ook toen ze ons brood zagen……De gids legde uit dat er een kans was van 50 % dat we wild zouden zien. Als hij dat al zegt, is waarschijnlijk de kans kleiner. Maar we konden sowieso zebra’s en struisvogels zien. Wij blij, maar……deze waren geïmporteerd uit Zuid-Afrika en zaten in een kooi. Dat hebben we maar overgeslagen. Maar wel een mooie wandeling gemaakt. En daarna weer de rit terug van 3 uur in de busjes. In Accra zaten we in het busje te wachten. En deze vertrekt pas als die vol is. En net als je denkt: ja, hij is vol, we gaan, klappen ze nog snel wat stoeltjes uit. En zaterdag vertrokken we pas, nadat een pastoor voorin uit de bijbel had gelezen en had gebeden. Dat gaf vertrouwen voor de rit ?!

Ik had al eens aangegeven dat hier in OTC best veel middelen en mogelijkheden zijn. Door alle contacten worden er regelmatig dozen met spullen geleverd. Doet me wel wat denken aan het ‘dumpen’ van onze gebruikte spullen. Soms is het zo veel, dat er haast geen ruimte voor is en daardoor het overzicht verdwijnt. En Ghanezen zijn niet erg georganiseerd (zie foto). Maar daardoor hoeft OTC minder aan te schaffen. Toch heb ik in overleg besloten dat mijn koffer met spullen mee gaat naar mijn vorige project in Duakwa. Ik hoop daar op 30 oktober naar toe te gaan.

En zo zat ik te denken, wat kunnen wij leren van de Ghanezen. Wat ik zelf heel prettig vind, is dat groeten niet ‘Hello‘ zeggen en doorlopen is, maar ze blijven echt even staan om te vragen hoe het gaat, en dan ook nog met een vriendelijke lach. En dan stel je hun natuurlijk dezelfde vraag. En als het dan ook nog in het Twi lukt, is de glimlach nog groter. En ook dat je niet allemaal regels, voorschriften en protocollen nodig hebt om je werk goed te kunnen doen. De waarde zit vooral in de aandacht en betrokkenheid. En hoe belangrijk is tijd nu eigenlijk……..Misschien hebben wij dat met zijn allen belangrijk gemaakt ?

Lekker filosofisch afsluitertje.

Goed, dat was het weer voor deze keer. Alle goeds vanuit een warm en zonnig Ghana !

Liefs, Marieke

Reacties

Reacties

Annelies

Aandacht, betrokkenheid en tijd ....
Prachtig geschreven mam! Vooral die laatste woorden ... zo moeder zo dochter?;)

Dikke kus, x

Lucy

Hoi Marieke, blijft bijzonder om al die verhalen te lezen die jij meemaakt. Wat is het een wereld met grote verschillen. Fijn dat je de mensen daar zo goed kan helpen en dat je ook tijd hebt om van het land en natuur te kunnen genieten. Succes de komende weken.
Groetjes Lucy

Jetty

Mooi en interessant weer je verhaal Marieke. Je schrijft alles heel beeldend, dan voelt het verre weg toch een beetje dichterbij. Ja tijd.....wij komen dat hier noodgedwongen wel es wat tekort omdat er zoveel moet en zoveel moet worden beschreven in ons werk. Gelukkig zijn er altijd mensen zoals jij en ik ( als ik zo vrij mag zijn dat te zeggen) die aandacht en betrokkenheid nog steeds het aller belangrijkst vinden. Gelukkig ken ik ook veel van die mensen....
Fijne weken verder Marieke en een dikke zoen van mij

Loeska

Hallo Marieke , weer heerlijk wat te horen .En het blijft wel boeiend steeds jou avontuur te lezen . Op naar de 6 de week , nou groetjes , en dikke knuffel . ?? ?

Petra

Hallo Marieke
Je hebt al heel wat beleeft de afgelopen weken. Je komt straks met een koffer vol verhalen weer thuis..
gelukkig heb je nog een aantal weken te gaan.
Zo te zien heb je het goed bij het OTC.
Nog veel boeiende weken toegewenst.
Tot de volgende keer,
groetjes van Petra

Ria

Wat weer een groot cultuurverschil beschrijf je.Ik denk dat ze in Ghana de term "burn-out" niet kennen. Maar wat kunnen we nog veel van hun leren om tevreden te zijn met wat er is.
Geniet nog van de laatste helft,
Groetjes Ria

Anneke

Lieve Marieke
Wat weer een prachtig verhaal en mooie foto's ! Mooi ook om te lezen dat je geniet van je verblijf daar !
Leuk je verhaal over het " wildreservaat" en de pastoor die zelfs in de bus alle tijd krijgt voor bijbellezen en gebed ! Prachtig !
Schrijnend daarentegen het verhaal van Prince. Wat leven we hier dan in het Paradijs.
Mooi Marieke, aandacht en betrokkenheid ! Daar gaat het om, en heeft ook volgens mij veel meer waarde dan regeltjes en protocollen. Maar dat wist je al !
Geniet van de 2e helft van je verblijf daar en....... van het mooie weer !
Liefs, Anneke

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!