Nsawam 5 november

Lieve allemaal

Eerst weer super bedankt voor jullie fijne en leuke reacties !

En nu zijn er al weer 7 weken voorbij ! De tijd gaat nu snel en ik merk dat ik nu ook wat ga aftellen en er erg naar uitzie om iedereen straks weer te zien. Aangezien ik de laatste week nog een trip ga maken, betekent het dus, nu nog 2 week in Nsawam.

Voor dat ik vertrok heb ik bij verschillende mensen het OTC onder de aandacht gebracht. Dit heeft geleid tot verschillende donaties met een totaalbedrag van 1000 euro ! En dat is een prachtig bedrag! Nu heb ik mooi even de tijd gehad om te kijken waar dit het beste aan besteed kan worden en werd me al gauw duidelijk dat de kinderafdeling het geld het beste kan gebruiken. Daarbij moet je dan vooral denken aan ondersteuning van kinderen zoals Gifty (uit 1 van mijn vorige verhalen) en andere kinderen, die door de ouders zijn verwaarloosd, mishandeld of soms zelfs verkocht. Deze kinderen hebben allemaal een lichamelijke beperking en het is duidelijk dat ze niet meer naar huis kunnen. Ouders zijn soms al jaren niet meer op bezoek geweest. OTC heeft ze een veilige plek gegeven en voor een groot aantal geldt dat zij hier lange tijd wonen. Het geld is nodig om hen te kunnen voorzien van eten, kleding, onderwijs en zorg. Ook kan het geld gebruikt worden voor eventuele medische zorg. Ik weet dat deze donatie heel erg welkom is en namens OTC allemaal heel erg bedankt hiervoor!

En wat heb ik beleefd. Normaal gesproken doen de kinderen op vrijdagmiddag spelletjes buiten of is er hydrotherapie in het zwembad. Deze vrijdagmiddag regende het en werden de drums te voorschijn gehaald. Prachtig om te zien wat er dan gebeurt. Iedereen ging echt helemaal los, niet alleen de kinderen maar ook alle volwassenen, om de beurt mee dansen op de drum muziek. Hoe gekker hoe leuker. Ook een meisje met 2 onderbeen protheses had daar bij het dansen totaal geen last van.

En ik ben weer naar de markt geweest. Omdat dit al wat vertrouwder voelt, ben je je er zelf niet altijd meer van bewust dat je blank bent en daar als enige blanke rondloopt. Maar om je heen hoor je steeds: hey Obroni, dus je blijft altijd een buitenlander. Vandaag wilde ik op de markt heel graag ananas kopen. Die zijn hier zo lekker, maar ik zag ze nergens. Dus gewoon maar vragen: Ja, daar boven aan de top, daar zijn heel veel! Een jongetje zou mij wel even de weg wijzen. En natuurlijk vraag ik: is het ver? Stom, tuurlijk zegt hij dat het niet ver is. Gelukkig viel het mee. We stopten en ja hoor, links op het stoepje zat een mevrouw met 5 ananassen. Ik kon haar natuurlijk moeilijk met 2 of 3 laten zitten, dus heb ze allemaal maar gekocht: 60 cent. Dus die mw kon naar huis: 60 cent verdiend! Dus ik kan voorlopig wel even vooruit !

En de afgelopen week heb ik een bezoek kunnen brengen aan mijn vorige project. Dat betekende om 5 uur vertrekken zodat ik er rond 8 uur kon zijn. Gelukkig kon ik meereizen met de Ghanese fysiotherapeut die nog steeds op dat project werkt. Eerst een taxi naar het busstation en vandaar de eerste trotro. Geen probleem. Op het volgende station was het erg druk. Die typisch Afrikaanse mengeling van geluiden, kleuren, mensen, claxons, die kun je niet verwoorden. Voordat dit busje vertrok werd er lang en uitgebreid gepreekt. Toen we onderweg waren begreep ik waarvoor. De weg was zo slecht. Het leek wel een wedstrijdje tussen alle auto’s zonder regels met als opdracht: Hoe kan ik het beste alle gaten ontwijken, andere auto’s ontwijken en mijn busje heel laten tot de weg wat beter is. Gelukkig zitten alle passagiers letterlijk als sardientjes in een blikje geperst in het busje zodat je niet heel veel heen en weer wordt geschud. Maar onderweg kwamen we verschillende auto’s met pech tegen. Was superleuk om het project en het gastgezin weer te zien. De terugreis ging ook weer lekker op zijn Afrikaans. Bij sommige plaatsjes staat keurig een bord van 50 km. Maar bij onze trotro was de wijzer van de snelheidsmeter afgeknapt. En het ging regenen. Ik zat aan de raamkant, maar het raam wilde al lang niet meer dicht. Was lekker fris. En de chauffeur moest nog even tanken: 4 1/2 liter, dan heb je wel lef als je daarmee de weg op gaat. En op een gegeven moment werd het busje aan de kant gezet: de chauffeur moest even plassen. Zo grappig!

En als je dan in zo’n busje zit kijk je rond en denk je na. Ik bedacht me dat ik eigenlijk veel minder nodig heb dan ik dacht: ik kan prima de dag doorkomen op 1 kop koffie, van wassen met koud water wordt je haar ook schoon. En zonder chocola kan je je ook goed voelen. In Nederland worden door o.a. reclame en omgeving behoeftes opgedrongen: 50 % korting, weg=weg, actie geldig tot……Dit kweekt een soort kunstmatige behoefte. Maar wat is het heerlijk rustig zonder folders, TV e.d !

En zo ben ik weer aan het eind gekomen van dit verhaal en sluit weer af met warme groeten en alle liefs uit Ghana ! Tot volgende week.

Marieke